เป็นลมชักมา 34 ปี

[บงกช]

ดิฉันมีน้องสาวเป็นโรคลมชักตั้งแต่อายุ 3 ขวบ ปัจจุบันเค้าอายุ 37 ปี ตลอดชีวิตของดิฉันที่จำความได้ ก็เห็นภาพน้องสาวชักมาตลอด น้องสาวชื่อ "กอล์ฟ" กอล์ฟกินยาตั้งแต่ 3 ขวบ จนปัจจุบัน กอล์ฟถูกเลี้ยงแบบตามใจเพราะพ่อแม่สงสารที่ไม่แข็งแรง จึงทำให้เค้าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง นึกถึงแต่ตัวเอง และไม่ค่อยรักตัวเองเท่าไหร่ คือตลอดเวลาที่ผ่านมา จากวัยรุ่น เค้าไม่ค่อยใส่ใจในการกินยาตามหมอสั่ง จนทำให้อาการของเค้าไม่ทุเลา บางช่วงเป็นทุกวัน ดีสุดก็จะเป็นอาการแค่เกร็ง ๆ ในตอนเช้าก่อนตื่นนอน  บางทีชอบตามเพื่อน เค้าผับ เทค กินเหล้า กลับบ้านมาก็ชักแบบกระตุก จนต้องเข้า รพ. ล่าสุด เกิดอาการเสียใจกับกลุ่มเพื่อน กินเหล้า อดนอน จนทำให้ชักกระตุก น้ำลายฟูมปาก หลายนาที กลางดึก และก็เป็นประมาณ 3 ครั้ง พอตื่นตอนเช้าก็ยังลุกไปไหนต่อไหนได้ แต่พอตกค่ำ เค้าก็เป็นอาการเดิม คือ สลบ ไม่รู้สึกตัว จนต้องพาเข้าห้องฉุกเฺฺฉิน คุณหมอดูแลโรคของเค้าก็ให้แอดมิท และให้ยา 1 คืน พอออกจากโรงพยาบาล เค้าก็นอน นอน นอน และก็นอน ต้องคอยพยุงปลุกให้กินข้าว เข้าห้องน้ำ มือไม้ก็ไม่มีแรงที่จะหยิบ ไม่มีแรงนั่ง ไม่มีแรงพูด ดูแล้วคล้ายเด็กเอ๋อ ตาเหม่อลอย ประสาทสัมผัสในการหยิบจับอะไรก็จับผิดจับพลาด ตอนนี้เป็นวันที่ 8 แล้ว ดิฉันสงสารแม่มาก แม่นั่งมองดูน้องแบบคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน แม่เป็นความดัน ดิฉันกลัวแม่เป็นอะไรอีกคน มีใครพอมีความรู้ที่จะแนะนำดิฉันได้บ้างว่ากอล์ฟจะหายจากอาการนี้แล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั๊ย  ฐานะทางบ้านดิฉันไม่ค่อยดี ต้องช่วยกันทำมาหากินกันทุกคน

[Thanks-Epi]

หาย / ไม่หาย ของให้วางคำๆนี้ก่อนได้หรือเปล่าคะ

ต่ายเป็นลมชักเต็ม 15 (หรือกว่านั้น) มาคุมชักได้ราวๆ 5-7 ปีแล้ว
ผ่านอะไรมาเยอะ ซึ่งอ่านแล้วพอจะเข้าใจ แต่คนรอบๆข้าง เข้าใจผู้ป่วยหรือเปล่า
อันนี้เป็นหนังสือที่น้องออย(นศ. แพทย์ ) http://www.lomchakclub.com/v9/index.php/topic,753.0.html เขียนออกมา
และยังมีหนังสือของหมอสมศักดิ์อีกเล่มที่เขียนดีมากๆ เกี่ยวกับปัญหาของผู้ป่วยในเรื่องต่างๆ

คือ ต่ายไม่อยากตอบแทนว่า ทำไม ผู้ป่วยเหมือนไม่รักตัวเอง /ทำไมไม่กินยาตามสั่ง /ทำไมเหมือนจะไม่สนใจคนรอบข้าง /ดูเหมือนเอ๋อ ดื้อ ฟังแล้วไม่ทำตาม /ประสาทสัมผัสไม่ปกติ ฯลฯ หลายๆอย่างที่คนรอบข้างสงสัย หนังสือที่น้องออยเขียนออกมาถือว่า ดีมาก แม้จะแตกต่างกันไปตามประสบการณ์ที่ได้รับ หรือเขียนได้ไม่หมดก็ตาม


อีกทั้งน้องคุณก็เป็นนานมากๆ สิ่งที่สะสมมาถือว่าค่อนข้างเยอะพอสมควร

เคยมีหมอจิตเวชของลูกชายถามต่ายว่า คิดว่าโรคลมชักเป็นอย่างไร
ตอนนั้นงง ไม่รู้จะตอบอย่างไรให้ได้ใจความ(เพราะเยอะและไม่คิดว่าหมอจะถาม เพราะไม่ได้ไปหาด้วยเรื่องของตัวเอง)  เลยตอบหมอไปว่า "มันไม่ใช่โรคนางเอกค่ะ"

หมอยิ่งทำหน้า งง กว่าต่ายอีก     กลายเป็นว่า การรักษาสมาธิสั้นลูกชาย แต่หมอกลับคอยซักทีละเล็กละน้อยเกี่ยวกับทัศนคติของผู้ป่วยลมชัก(อาจจะเพื่อใช้รักษาผู้ป่วยคนอื่น)  ในแต่ละครั้งที่พาลูกไปหาหมอ


กระทู้นี้ ควรศึกษาไว้ http://www.lomchakclub.com/v9/index.php/topic,420.0.html เพื่อป้องกันสิ่งกระตุ้นต่างๆ และผู้ป่วยควรให้ความร่วมมือด้วย เพื่อตัวเอง การทานยาไม่ใช่สิ่งที่สามารถคุมชักได้อย่างเดียว

การสร้างทัศนคติในแง่บวกต่อโรคลมชัก อาจจะสำคัญกว่าการคุมชักเสียด้วยซ้ำ(ในความเห็นต่าย)

ไม่ทราบได้ดูกระทู้นี้หรือยังคะ http://www.lomchakclub.com/v9/index.php/topic,919.0.html
ยังมีอีกหลายกระทู้ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นที่ดีมากๆในการสร้างกำลังใจ
หรือมุมธรรมะที่สามารถช่วยในเรื่องความเครียดหรือเป็นอีกทางเลือกนึงที่มาช่วยเสริมในการรักษาผู้ป่วยนอกจากยาแผนปัจจุบัน ได้ทั้งคนรอบข้าง และตัวผู้ป่วยเอง (รวมถึงความดันด้วยค่ะ)     

[NONG]

เป็นมานานขนาดนี้โอกาสหายขาดคงเป็นได้ยาก อีกทั้งยาไม่ทานตามเวลาเพิ่มด้วยสิ่งกระตุ้นชักอีกมากมาย ถ้าอยากให้ดีขึ้นคงต้องปรับตั้งแต่ครอบครัวอย่าตามใจในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง การตามใจผู้ป่วยมากเกินไปไม่เป็นการช่วยผู้ป่วย ควรปฏิบัติกับผู้ป่วยเหมือนคนปกติ เพียงแต่เฝ้าระวังในอาการผิดปกติเพื่อการติดตามรักษา การตามใจมากๆ จะทำให้ผู้ป่วยซึ่งโดยทั่วไปเมื่อป่วยแบบนี้นานๆ มักมีอาการทางจิต ยิ่งมีสภาพอาการทางจิตมากขึ้น
 
ถ้ามีอาการชักมากเซลสมองก็จะถูกทำลายไปเรื่อยๆ จนสมองฝ่อหมด อาการที่ว่าเหมือนเอ๋อเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ และถ้าเป็นมากอาการพวกนี้อาจจะไม่หายไป  ที่ต้องทำคือรักษาอย่างจริงจัง ทานยาตามเวลาอย่างเคร่งครัด และหลีกเลี่ยงสิ่งกระตุ้นอาการชัก (อ่านตามกระทู้ที่คุณต่ายแนะนำ) ตอนนี้รักษาที่ไหน หมอที่ดูแลเป็นหมอเชี่ยวชาญลมชักหรือไม่ โรคนี้หมอสมองทั่วไปรักษาได้ระดับหนึ่ง เอาว่าช่วงนี้ถ้ากลับมาดีขึ้นต้องปรับกันมากหน่อย กับกอล์ฟต้องคุยกันให้รู้เรื่องว่าถ้าต้องการหายหรือดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ต้องดูแลตัวเองจริงจังอย่างไรบ้าง ดีขึ้นได้หรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่หมอที่รักษาเท่านั้น อยู่ที่ตัวผู้ป่วยและครอบครัวด้วย