คุณต่าย โรคนี้ต้องเน้นกำลังใจใช่มั๊ยค่ะ เกดนั่งคุยกับลูก ถามลูกว่า สู้มั๊ย เอิร์นๆบอก สู้ ถามว่า ชักอีกมั๊ย เอิร์นๆ คิดก่อน ไม่ชัก 
ใช่ค่ะ ต้องการมากเลยค่ะ มีคนอยู่รอบตัว แต่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกค่ะ ความรู้สึกตอนนั้น
ถึงขอบคุณคุณพ่อป๊อปค่ะ ที่ได้ ทำเวปนี้ขึ้นมาค่ะ
คุณแม่อาจจะเศร้า แต่คนไข้ ก็ไม่แพ้กันค่ะ (แต่ความรู้สึกของเด็กน้อยๆ ต่ายไม่ทราบเท่าไหร่ เพราะเป็นเอาตอนวัยรุ่นแล้ว)
ความรู้สึกของวัยรุ่น หรือ ผู้ใหญ่ ชีวิตปกติมีการแข่งขันกันอยู่แล้ว คงเคยได้ยินคำว่า ปากกัดตีนถีบ...ปากกัดเขาลงมา ถีบคนอื่นลงไป
อาจจะใช้คำพูดตรงไปและไม่สุภาพค่ะ เมื่อก่อนตอนที่เป็นก็คิดว่า ตัวเองปกติ เป็นลมชัก และไม่ได้อาย ใครถามก็บอกตรงๆ เพราะไม่ได้เป็นโรคติดต่ออะไร
แต่ผลที่ได้กลับมา ทำให้ทุกวันนี้ บอกเป็นบางคนค่ะ แต่ทุกวันนี้ไม่อายแล้วนะค่ะ ตั้งใจเข้าเวปนี้ มาเพื่อให้กำใจโดยเฉพาะค่ะ ตอบได้บ้างไม่ได้ พิมพ์นิดหน่อยก็ยังดีค่ะ
เด็กน้อยๆ ที่โตขึ้นมากับลมชัก คงต้องให้กำลังใจเขาเรื่อยๆ ค่ะ ว่า เราก็เป็นคนปกติที่เหมือนเขา
เราไม่ผิดที่ชัก
คนที่มาประนามเรานั่นล่ะ ผิดหรือเปล่า..
