สมาชิกใหม่ขอแชร์ประสบการณ์ของลูกสาวครับ Infantile spasms

[jelly]

มีกำลังใจเพิ่มเพราะพี่น้องนี่แหละครับ ขอบคุณมากครับพี่น้อง ตอนนี้ขอให้ประคองไม่ชักต่อไปเรื่อยๆแค่นี้ก็สุขแล้วครับ

[Siwaporn]

ยินดีด้วยนะครับ...ยังไงก็สู้สู้นะครับ...

[NONG]

คุณหมู พอดีพี่เล่าเรื่องการฝึกกายภาพของน้องมิ้นท์ให้คุณป๊อบฟัง เลยอยากให้คุณหมูรู้ด้วยตัดมาแปะให้อ่านค่ะ จะได้ไม่ต้องเล่าใหม่ ฝากไว้ที่กระทู้ของเยลลี่เลย
หายไปบางส่วนเพราะมันเลื่อนขึ้นไป



NONG [22|ต.ค. 09:50 PM]:   ตอนนั้นเวลาเหยียดนิ้วมันไม่ตรง นิ้วสั่นด้วย
NONG [22|ต.ค. 09:50 PM]:   น่าเกลียดมากเลย
NONG [22|ต.ค. 09:50 PM]:   ดีที่เพื่อนช่วยมาดูให้
NONG [22|ต.ค. 09:51 PM]:   แต่ไม่ยอมขับรถมาเอง บอกต้องขับรถไปรับที่บ้านถึงจะมา
NONG [22|ต.ค. 09:51 PM]:   ก็โอเคหนะ เล่นตัวด้วย
popja [22|ต.ค. 09:52 PM]:   อ่อ
NONG [22|ต.ค. 10:02 PM]:   คุณป๊อบที่พี่จะบอกก็คือ
NONG [22|ต.ค. 10:03 PM]:   พี่บอกให้ช่วยหานักกายภาพมาทำให้ที่บ้าน เพื่อนบอกไม่มีประโยชน์ มาสัปดาห์ละวันสองวัน
NONG [22|ต.ค. 10:04 PM]:   เค้าว่าพี่ต้องทำให้เป้น ต้องฝึกให้ลูกทุกวันวันละหลายๆครั้ง ทุก ชม.ยิ่งดี ทำแล้วพัก แล้วทำใหม่
NONG [22|ต.ค. 10:05 PM]:   ถึงจะกลับมายืน มาเดินใหม่ได้ เค้าตรวจดูแล้วกล้ามเนื้อยังดีอยู่ยังไม่เสียไป ถ้าไม่ทำจะใช้งานไม่ได้ กลับมาเองไม่ได้
NONG [22|ต.ค. 10:07 PM]:   พี่ไปรับมาสามรอบแต่ละครั้งคือดูว่าดีขึ้นระดับหนึ่งแล้วโทรบอก เค้าก็มาดูให้ใหม่ แล้วสอนต่อ
NONG [22|ต.ค. 10:08 PM]:   พอครั้งที่สามเค้าบอก เราไม่มาแล้วนะ ฝึกอย่างที่บอก ลูกเดินได้แน่
popja [22|ต.ค. 10:31 PM]:   ขอบคุณครับพี่น้อง ทำให้คิดถึงน้องเทรนด์ ที่พ่อแม่อย่างผม ไม่ค่อยเอาจริงจัง
popja [22|ต.ค. 10:31 PM]:   เรื่องการฝึกพัฒนาการ บางครั้งน้องเขาเหมือนตัวอ่อน ก็เลยไม่ได้
popja [22|ต.ค. 10:31 PM]:   นานๆเข้าก็เริ่มชิน เลยไม่ค่อยได้ทำ
popja [22|ต.ค. 10:32 PM]:   พรุ่งนี้จะเริ่มกระตุ้นจริงๆจังๆใหม่แล้วครับ
NONG [22|ต.ค. 10:33 PM]:   อืม ต้องดูตลอด พอเราเห็นเป็นธรรมดา เพราะเห็นทุกวัน ก็จะเฉื่อยลง
NONG [22|ต.ค. 10:33 PM]:   น้องมิ้นท์กลับมาเิดินได้เร็วมาก ใครก็นึกไม่ถึง
NONG [22|ต.ค. 10:34 PM]:   วันที่ไปตรวจกับ อ. พี่เอารถเข็นๆ มาจอดหน้าห้องตรวจ อ.ก็มอง งง ทำไม ไม่เข้ามา
NONG [22|ต.ค. 10:35 PM]:   แล้วน้องมิ้นท์ก็ยืนขึ้น แล้วก็ค่อยๆ เดินเข้าไปที่ละก้าว อ.ลุกขึ้นมาเดินมารับ บอก เดินได้แล้วหรือนี่ ดีใจใหญ่
popja [22|ต.ค. 10:39 PM]:   เห็นแล้วชื่นใจจัง
NONG [22|ต.ค. 10:39 PM]:   นึกถึงแล้ว รู้สึกดีจัง
popja [22|ต.ค. 10:39 PM]:   อยากเห็นน้องเทรนด์นั่งเองได้ เดินได้ คลานได้ แค่นี้ก็ดีใจสุดๆ
NONG [22|ต.ค. 10:39 PM]:   ถึงเวลาแล้วจะรู้ว่าดีมากๆ
NONG [22|ต.ค. 10:40 PM]:   อ.บอกน้องมิ้นท์ ต้องรักแม่มากๆ นะ
NONG [22|ต.ค. 10:41 PM]:   2 ปีนี่ มีเรื่องให้เล่าเยอะเลย
NONG [22|ต.ค. 10:41 PM]:     
popja [22|ต.ค. 10:42 PM]:      พี่ไม่เล่ามั้งหละครับ ในกระทู้ก็ได้ จะได้เข้าไปอ่านครับ
NONG [22|ต.ค. 10:44 PM]:   มีหมอบอกให้เขียนเป็นเล่มเลย มีเรื่องเยอะแยะ น่าเขียนเก็บไว้
NONG [22|ต.ค. 10:44 PM]:   ขี้เกียจอะ นึกได้ก็เล่าสนุกดี
popja [22|ต.ค. 10:45 PM]:   อ่อ เขียนแล้วขายเลย
NONG [22|ต.ค. 10:45 PM]:   ตอนเข้ามาพี่ไม่ได้ตั้งกระทู้ให้น้องมิ้นท์ ตอนนี้ขี้เกียจเริ่มใหม่แล้ว
NONG [22|ต.ค. 10:46 PM]:   ก็พอรู้ว่า อ.ให้พี่เขียน คีโตฯ ก็เลยบอกกันหลายคนให้เขียนเรื่องน้องมิ้นท์เลย
NONG [22|ต.ค. 10:46 PM]:   กว่าจะรอดมาได้
                                        


อ้อ เพิ่มชื่อหมอด้วยค่ะ ขอขอบคุณ พญ. พัชรวิมล คุปต์นิรัติศัยกุล คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี ภาควิชาเวชศาสตร์ฟื้นฟู
ที่ช่วยดูแลและสอนเรื่องกายภาพบำบัดให้น้องมิ้นท์

[jelly]

ขอบคุณมากครับพี่
วันนี้ไปพารากอน ลองปล่อยๆเยลลี่เดินเอง ก็ดูดีเลยเดินเล่นตลอด ชี้นู่นนี่ ไม่ได้พาเดินห้างนานเหมือนกัน เพราะว่าทุกทีเสาร์-มีเรียนตลอด พอดีวันนี้ผมหยุดเลยให้ลา สบายตัวขึ้นเยอะครับ
พอจะคร่าวๆนิดๆว่ากายภาพท่าไหนบ้างพี่ เผื่อเอามาลองมั่ง

[NONG]

ที่จะบอกคืออย่ารอเรียนทุกเสาร์อาทิตย์ ต้องฝึกทุกเวลาที่มีโอกาส เยลลี่จะได้พัฒนาได้เร็วขึ้น ตอนนั้นไม่มีใครกล้าบอกว่าจะกลับมาเดินได้  ขอแค่รอดเท่านั้น  ท่าไหนบอกยากก็มีหลายท่าตั้งแต่เริ่มยืดกล้ามเนื้อ ลงน้ำหนัก บาลานซ์ตัว ทำเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เอาเป็นว่าทำตลอด ถ้าดูโทรทัศน์พอโฆษณาคือเวลาทำ พอหนังมาหยุดดู โฆษณาใหม่ทำอีก
รู้ว่าเด็กเล็กลำบากหน่อยเพราะคุยกันยาก แต่พยายามนะคะ

พาเที่ยวบ้างก็ดีค่ะ เดินเก่งไม่ล้มแล้วนะ ....เยลลี่

[jelly]

update เยลลี่หน่อยครับ

วันนี้มีนัดไปพบหมอ เธออาละวาดซะทั้ง ชม.เลย ร้องไห้งอแงจะกลับท่าเดียว หมอเห็นพฤติกรรมเลยบอกว่าปล่อยให้ร้องไป ดูซิจะเอาอะไร
ดูๆแล้วก็เพราะ spoil นี่แหละ  ผมเลยบอกหมอว่าที่ spoil เพราะกลัวเค้าร้องมากจนชักเลยไม่กล้าปล่อยร้องไห้นาน
หมอบอกว่าไม่เกี่ยว ก็คุณพ่อดูซิ ร้องโวยวายมา ครึ่ง ชม.แล้ว ไม่เห็นมีอะไร  ถ้าเกิดชักก็กินยาแค่นั้น  -_- คุณพ่อไม่ต้องโอ๋ นั่งเฉยๆ

สรุปก็ปล่อยให้ร้องไปเรื่อยๆ ผมกับแฟนก็นั่งคุยกับหมอไปเรื่อยๆ หมอให้ปรับพฤติกรรมเอาแต่ใจโดยด่วน ไม่ใช่ร้องแล้วได้ เมื่อก่อนยังกลัวแม่ แต่เดวนี้แม่ก็ไม่กลัวแล้ว พ่อไม่ต้องพูดถึง อยู่ใต้อุ้งมือเยลลี่ตลอด T_T
ทีนี้ได้ประกาศิตจากหมอมาแล้วว่าให้เด็ดขาด ห้ามใจอ่อน ปล่อยให้ร้องไป เพียงแต่ว่าต้องอยู่ในพื้นที่ที่ปลอดภัย กันการดิ้นหกล้ม

เรื่องยาก็ให้ลด depakine เหลือ 1.5 ml เช้า-เย็น สิ้นเดือนไปเจาะดูระดับอีกที
นัดคราวหน้าก็อีกเดือนนึง ทีนี้มาดูพฤติกรรมแล้วว่าดีขึ้นมั๊ย ถ้ายังงอแงเอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล จะส่งไปปรับพฤติกรรมกับหมออีกท่าน

ส่วนจีบันก็มีปัญหาเรื่องคอเอียงครับ หมอจับเส้นดูแล้วเหมือนเริ่มแข็งๆ ก็ต้องรีบไปจัดการเรื่องคอเอียง หมอให้นวดบ่อยๆ

อ้อ ลงมากินข้าวข้างล่างก็อาละวาด จะเอาขนม ซื้อให้แล้วก็จะเอาอีก เลยต้องห่อข้าวกลับบ้าน เกรงใจคนอื่นเค้า เพราะผมปล่อย นอนร้องที่พื้นเลย

วันนี้เล่าแบบงงๆนะครับ เพราะผมมึนยาแก้หวัด 5555




 

[แกมแม่เนย]

อยู่ใต้อุ้งมือเยลลี่ตลอด ... น่าสงสารจริงๆ คุณหมู 

เอาใจช่วยนะคะ

[chapter]

ฟังคุณหมูเล่าแล้ว รู้สึกว่าน้อง jelly คงสำแดงฤทธิ์น่าดู ท่าทางคุณหมอมีความอดทนสูงที่ทนเสียงน้องได้ เคยเจอหมอบางคนเห็นเด็กร้องปุ๊บก็สติแตกเหมือนกัน แต่ผมว่าทั้งคุณหมูและแฟนคงมีความอดทนมหาศาลเพราะอยู่กับน้อง jelly ทุกวัน

เผอิญไปเจอบทความดีๆ จากเวปต่างๆ ทั้งไทยและต่างประเทศที่เกี่ยวกับเด็ก tantrum  ผมเลยลองเอามาเรียบเรียงรวมๆ กัน เผื่อจะเป็นประโยชน์ครับ  เข้าใจว่าส่วนใหญ่จะพูดถึงหลักการ ส่วนรายละเอียดคงต้องแล้วแต่สถานการณ์ของใครของมันครับ ต้องไปปรับใช้เอาเอง แต่ถ้าเข้าใจหลักการน่าจะปฎิบัติได้มั่นใจกว่า  ลองดูนะครับ ไม่รู้ว่าจะช่วยได้มากแค่ไหน เป็นกำลังใจให้ครับ

จะจัดการอย่างไรเมื่อหนูชอบร้องดิ้นอาละวาด (Tantrum)

           Tantrum หรือการร้องดิ้นอาละวาด เป็นปัญหาพฤติกรรมที่พบบ่อยโดยเฉพาะช่วงวัยเตาะแตะ (1-3 ขวบ) มักเกิดเมื่อหนูต้องการจะเอาชนะ หรืออยากได้อยากทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่ห้าม โดยทำได้ตั้งแต่ตีอกชกหัวตัวเอง ทุ่มตัวลงกับพื้น กรีดร้องปานว่าจะขาดใจ จนพ่อแม่รวมทั้งผู้ใหญ่รอบข้างมักจะต้องยอมแพ้ด้วยการตามใจ เพราะทนฟังเสียงร้องไห้ของแก้วตาดวงใจไม่ไหว เมื่อหนูทำสำเร็จซักครั้ง หนูก็จะเรียนรู้ว่ามันได้ผล และพฤติกรรมนี้ก็จะเกิดขึ้นอีกบ่อยๆ
            เชื่อว่าเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เด็กเกิดอาการ tantrum เนื่องจากในช่วงอายุดังกล่าวเป็นช่วงที่เด็กมีความเป็นตัวของตัวเองสูง มีภาวะทางอารมณ์ที่มากขึ้น จนบางครั้งมีความคิดค่อนข้างชวนให้พ่อแม่ปวดสมอง ปวดอารมณ์กับลูกได้ทุกวัน เพราะลูกเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง หรือภาษาไทยน่าจะเรียกว่า "เด็กดื้อ"          

       ...ใครที่มีน้องเล็กๆ อายุ 3-4 ขวบ อาจจะได้พบเหตุการณ์ เวลาที่น้องโดนขัดใจ แล้วน้องลงไปดิ้นกับพื้น หรือกรีดร้องโวยวาย ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้จะทำอย่างไรดี
       .... อายก็อาย   จะทำอย่างที่เด็กเรียกร้องทุกครั้ง ก็กลัวจะตามใจเค้ามากไป เดี๋ยวโตมาเป็นเด็กเอาแต่ใจจะแย่
       .... โกรธก็โกรธ จะตี ดุเสียงดัง ก็กลัวว่าจะถูกหาว่าเป็นพ่อแม่ใจร้าย น้องก็ทั้งร้องทั้งดิ้นเสียงดัง วี๊ด...วี๊ด... ชาวประชาก็มองกันใหญ่สิ ไม่เคยร้องไห้กันรึไง ตอนเด็กๆ น่ะ!

       หลักการที่สำคัญที่สุดในการปรับพฤติกรรมก็คือ ความสม่ำเสมอ เวลาลูกมีอาการพวกนี้ พ่อแม่และทุกคนในครอบครัวต้องร่วมมือพร้อมใจกัน ต้องมีปฏิกิริยากับพฤติกรรมนั้นเหมือนๆ กัน ไม่ใช่พ่อตั้งใจปรับ แต่ยายยอมตามใจหลานซะงั้น  นอกจากนี้ความสม่ำเสมอยังหมายถึงทุกครั้งที่ลูกแสดงอาการพวกนี้ เราก็ต้องมีการตอบสนองเหมือนกันทุกครั้ง ไม่ใช่ว่าครั้งนี้อยากปรับพฤติกรรมลูก อีกครั้งยอมลูก อย่างนี้ลูกจะเข้าใจว่า ตกลงพฤติกรรมนี้เป็นพฤติกรรมดีบังคับพ่อแม่ได้แต่ฉันต้องใช้ความพยายามขึ้นอีกนิด... เสร็จลูกอีกจนได้ พ่อแม่แพ้ฉันตามเคย อิอิ
    และอีกข้อที่สำคัญคือ พ่อแม่และคนดูแลลูกต้องตั้งสติให้ดีก่อนปรับพฤติกรรมลูก อย่าใช้อารมณ์เด็ดขาด ต้องเริ่มที่ว่า เรากำลังจะฝึกวินัยลูกของเรา ไม่งั้นโตขึ้นลูกเราเข้าสังคมแล้วมีปัญหา

            หลักการจัดการเวลาเด็กร้องดิ้นอาละวาด ก็ไม่ต่างกับหลักการปรับพฤติกรรมที่มีปัญหาอื่นๆคือ เมื่อเราไม่ต้องการให้หนูทำพฤติกรรมใด เราก็ต้องไม่ให้ความสนใจ (ignorance) กับพฤติกรรมนั้น แต่ขณะที่เราแสดงให้หนูเห็นว่าผู้ใหญ่ไม่สนใจ ก็ต้องแน่ใจว่า เด็กอยู่ในที่ๆปลอดภัย ไม่เกิดการบาดเจ็บ หรือข้าวของเสียหาย

            ถ้าเกิดอาการที่บ้าน พ่อแม่ก็คงสามารถจัดการได้ไม่ยาก แต่หากเกิดในที่อื่นๆ เช่นที่สาธารณะ ในห้าง ในร้านอาหาร ต่อหน้าผู้คนมากมาย ก็คงไม่สามารถแสดงความไม่สนใจหรือเดินหนีตรงนั้นได้ แต่สามารถจัดการได้โดย อุ้มเด็กไปที่ที่เงียบสงบ เช่น ในรถ ที่บันไดหนีไฟ หรือมุมของห้างที่มีคนน้อย และให้หนูได้ร้องจนเต็มที่จนหนูเหนื่อยและหยุดเอง ผู้ใหญ่อาจบอกว่า "แม่รู้ว่าหนูโกรธ หนูร้องออกมาได้ลูก พอลูกร้องพอแล้วเราจะเข้าไปเที่ยวในห้างต่อ แต่ถ้าหนูไม่หยุดร้องก็ไม่เป็นไร เราก็กลับบ้านกันเลย" โดยไม่ใช้น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด หรืออ่อนโยนเกินไป แต่เลือกใช้น้ำเสียงที่นิ่งไม่แสดงอารมณ์ และมั่นคง เพื่อให้หนูรู้ว่า ร้องยังไงผู้ใหญ่ก็ไม่เปลี่ยนใจ

        ไม่ต้องตามใจ .... เพื่อให้เค้าเรียนรู้ว่า ถ้าดิ้นแบบนี้เป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม ทำแล้วก็จะไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

       ไม่ต้องไปทำโทษ ด้วยการตี พ่อแม่ส่วนใหญ่เวลาตีเด็กมักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ถึงได้ตี  ซึ่งเป็นอันตรายอาจพลั้งมือได้ และส่วนใหญ่จะมานั่งเสียใจหลังจากตีลูกไปแล้ว แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ แม้ว่าการตีจะเป็นการทำให้เด็กกลัวและหยุดการกระทำนั้น แต่ไม่ได้สร้างการเรียนรู้ของเด็กในระยะยาว และที่สำคัญ

      ให้เวลาเด็กๆ อยู่เงียบๆ สักพัก บอกน้องดีๆ ว่าการทำแบบนี้พ่อแม่ไม่ชอบนะ ในต่างประเทศเค้าจะใช่วิธีทำโทษด้วยการทำ time-out เหมือนเป็นการให้เด็กรับรู้ว่าการทำแบบนี้เป็นสิ่งไม่ดี เทคนิคนี้คนไทยอาจยังไม่ชิน แต่ส่วนมากมักได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ

      การจัดการกับพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์นั้น ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจ เพียงแต่เมื่ออยู่ในเหตุการณ์จริง ทั้งเด็กและผู้ใหญ่มักใช้อารมณ์เป็นตัวนำ และทำให้พลาดโอกาสที่จะแก้ไข ดังนั้น ขอเพียงคุณพ่อคุณแม่มองให้ออกว่า หนูร้องดิ้นอาละวาดเพราะอะไร และจะสงบอารมณ์นั้นของลูก (รวมทั้งระงับอารมณ์โกรธของตัวเราเอง)ได้อย่างไร โดยไม่ต้องตามใจ และลูกรับรู้ว่าเราเข้าใจอารมณ์ของเขา แต่ไม่ยอมเปลี่ยนใจกับสิ่งที่เราห้าม สุดท้ายพฤติกรรมนั้นก็จะหายไป และความรู้สึกของทั้งเราและลูกก็ยังดีต่อกันอยู่ แต่หลังจากนั้นแน่นอนว่า เจ้าตัวน้อยแสนฉลาดของคุณก็อาจจะคิดหาวิธีเอาชนะคุณใหม่ๆมาอีกเรื่อยๆ ซึ่งคุณก็คงต้องเตรียมหาวิธีรับมือเช่นกัน  

แล้วเมื่อไรถึงจะต้องพาไปพบแพทย์?

       ถ้าเด็กๆ อารมณ์รุนแรงถึงขั้นทำร้ายตัวเองหรือคนอื่นให้บาดเจ็บ หลายครั้งๆ หรือถ้าหากคุณพ่อคุณแม่กังวลมากว่าน้องจะผิดปกติรึเปล่า อาการมันแปลกๆ ก็อาจจะลองพาไปคุยกับคุณหมอได้ ในเมืองนอกบอกว่าถ้าอายุมากกว่า 4 ขวบ แล้วยังเป็นอยู่ควรพาไปหาหมอ

      ยังมีรายละเอียดของเทคนิคการปรับพฤติกรรมอีกมากมาย เช่นการย่อตัวลงไประดับเดียวกับเด็ก การให้เด็กมองหน้าขณะที่เราบอก หรือ การใช้น้ำเสียง สิ่งเหล่านี้ต้องใช้ทักษะ คือ ฝึกบ่อยๆ ฝึกซ้อมก่อนไปเจอสถานการณ์จริง ไม่งั้นพ่อแม่ก็ควบคุมเหตุการณ์ตรงนั้นไม่ได้  เทคนิคต่างๆเหล่านี้สามารถปรึกษาจากแพทย์ผู้ชำนาญได้ (แพทย์บางคนก็ไม่ชำนาญ ต้องเลือกดีๆ )  หรือปรึกษาจากพ่อแม่ที่ปรับพฤติกรรมลูกที่ tantrum ของตนได้สำเร็จ ก็น่าจะดี

สู้ ๆ ต่อไปครับ เพื่ออนาคตของลูกเรา รีบแก้วันนี้ดีกว่าไปแก้ตอนเป็นเยอะกว่านี้  เหนื่อยหน่อยแต่ต้องอดทนจริงๆ อ่ะ เป็นกำลังใจให้พ่อแม่ทุกท่านครับ

[jelly]

ขอบคุณคุณ chapters มากๆๆ เลยครับ เมื่อวานหมอก็พูดคำว่า แทนทั่มๆ ก็อย่างที่คุณเอาข้อมูลมาให้อ่านเลย
หมอว่าต้องรีบดัดนิสัยก่อนจะสายเกิน หมอมนตรีสุดยอดครับ นั่งฟังเยลลี่กรี๊ด ครึ่ง ชม เต็มๆ ผมงี้แทบอุ้มเยลลี่กลับบ้านเลย แต่หมอบอกว่าให้คุณพ่อนั่งตรงนี้แหละ ปล่อยเค้าร้องไป ผมก็เกรงใจหมอห้องข้างๆ แต่แกก็ยืนยันว่าปล่อยให้กรี๊ดไป ก็กรี๊ด ปาป๊าๆๆ อยู่นั่นแหละ  

วันนี้เอาอีก ตอนเช้าไม่ยอมอาบน้ำ มัดผม จะไปขึ้นรถไปเที่ยวท่าเดียว ก็ร้องครึ่ง ชม เหมือนกันเป๊ะเลย ผมก็นิ่งนั่งดู tv เคล้าเสียงกรี๊ดไป 5555 ได้ผลครับ พอผมพูดด้วยเหตุผลก็ยอมครับ คือเหมือนเยลลี่เริ่มรู้ตัวว่าไม่สามารถคุมเกมได้อีกต่อไปเลย ก็เลยต้องยอมผมบ้าง

มันมากครับวันนี้ พี่สาวผมตอนเย็นเดินมาคุยกับเยลลี่ ถามว่าเยลลี่เป็นไรอะทำเสียงแหบจัง 55555. ไว้มาเล่าใหม่ครับ

@คุณแกม นี่เรื่องจริงเลย เมื่อก่อนผมยอมเยลลี่ทุกอย่าง แต่ตอนนี้หมอสั่งแล้วครับ ไม่ต้องกลัวร้องแล้วจะชัก หมอบอกว่าเห็นแมะคุณพ่อ ร้องแหกปากมาครึ่ง ชม เต็มๆยังไม่ชักเลย ซะงั้น.....

  

[popja]

ตอนน้องเทรนด์ไปฝึกพัฒนการก็เหมือนกันครับ
แกก็ร้องทั้งชม. ตอนแรกๆกลัวแกจะชัก
ก็เลยทำไม่เต็มชม.เห็นร้องมากก็พอก่อนแล้วไปทำที่บ้าน
แต่พอตอนหลัง 2-3 ครั้งเห็นแล้วว่า ไม่น่าจะชัก เพราะร้องเป็น ชม.ก้ไม่เห็นมีอะไร
ก็รู้ล่ะว่า แกร้องยังไงก็คงไม่ชักหละครับ อิอิ

[Namsai]

สวัสดีค่ะ ทุกคน 
อ่านแล้วคิดถึงน้องน้ำใสจังเลย เมื่อก่อนก็ร้องจ๊ากๆอย่างนี้แหละ ยิ่งเวลาโดนทำกิจกรรมบำบัด ยิ่งเอาไม่อยู่
คิดถึงทุกคนนะค้า และขอให้ลูกๆจากโรคลมชักเร็วๆนะคะ

[popja]

คิดถึงคุณปิ่นเช่นกันครับ
แวะเข้ามาคุยกันบ่อยๆน๊ะครับ

[Namsai]

รูปใหม่ของน้องเทรนด์หล่อม๊ากกกกกกกกก  ยิ้มหวานด้วย

[jelly]

ขอบคุณคุณปิ่นครับ ยังไงแวะมาคุยบ่อยๆนะครับ

update ล่าสุด หลังจากเริ่มลดยา depakine เหลือ 1.5 ml เช้า-เย็น ได้ 2 อาทิตย์ แล้วก็ไปเจาะเลือดดูระดับยา depakine กับดู ammonia ( ไม่รู้คืออะไร) ผลที่ได้คือ

Depakine = 55.3  referance range 50-100
Ammonia = 47  referange range female 11-55 ครับ

ส่วนเรื่องดื้อ งอแง โวยวาย ก็ดีขึ้นครับ แต่ก็ยังมีบ้างพอเป็นพิธี เมื่อวานวันอาทิตย์เย็นๆ ก็ล่อไป 1 ชม เต็มๆ ครับ กว่าจะสงบได้ 555 สุดท้ายก็ยอมอาบน้ำแปรงฟัน ^__^

 

[NONG]

ค่า Ammonia  ในเลือด ใช้ตรวจสภาพการทำงานของตับได้ค่ะ ถ้าค่าสูงมากจะบ่งบอกว่าตับทำงานได้ไม่ดีค่ะ คิดว่าคุณหมอน่าจะเอาไว้ดูเรื่องตับนะคะ