ลูกเอ๋ย...กว่าเจ้าจะรู้....
--------------------------------------------------------------------------------
ผมเป็นอีกคนหนึ่ง ที่เหมือนกับวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป เรียน...เที่ยว...นอน...กิน...ดึกๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนผม
ทั้งหมดนี้เหล่านี้มันเป็นกิจวัตรประจำวันของผม และผมก็เชื่อว่า วัยรุ่นสมัยนี้เค้าก็ทำแบบนี้กัน (ความเข้าใจของผม)
?อ้า...ตัวเองกินข้าวยัง? ?กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้าบ้างมั๊ยเนี่ย?
?รู้ไหมตัวเองถ้าเค้าเป็นผีเนี้ย เค้าอยากเป็นผีกระสือ ตัวจะได้เห็นใจเค้าไง?
?ตัวเองวางก่อนดิ...ก่อนดิ...วางก่อนดิ? นี้คือประโยคต่าง ๆ ที่ผมได้คิดเอาไว้ และจัดสรรเตรียมพร้อมมาก่อนจะโทรหาแฟน
ในตอนดึก ๆ ของทุก ๆ วัน ผมยังใช้เวลาส่วนใหญ่ในการคุยโทรศัพท์ แต่ผมกลับรู้สึกว่า ระยะเวลาที่ผมใช้ไปนั้นมันไม่นานเลย
แต่...พอรู้สึกอีกที มันกลับผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมไม่ชอบนะ...หากใครมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นเหรอ...คนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
ใครไม่ทำก็เชยเป็นบ้าแล้ว...เอ้อ...เกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างของผมก็คือ...แม่...แม่ของผมมักโทรมาหาผมทุกวัน
?ตอนนี้ลูกอยู่หอพักหรือยังลูก? ?เย็นนี้กินข้าวอิ่มไหมลูก? ?วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างลูก? ?อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะลูก?
?ใช้เงินประหยัด...ประหยัด...หน่อยนะลูก? โธ่...คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิม ๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมอยู่เป็นประจำ
โชคดี...ที่ผมพยายามตัดบทคุย...อ้างสารพัด ผมกับแม่คุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็ผมไม่มีอะไรจะคุย จะให้ผมทำยังไง
จนกระทั่งวันหนึ่ง.....?ตัวเองตอบเค้าได้ยัง ว่ารักเค้ามั๊ย? ?เร็ว ๆ ซิ เค้ายังบอกรักตัวเองไปแล้วน๊า?
?แล้วยังจะใจร้าย ไม่บอกรักเค้าอีกเหรอ? ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ๆๆๆ เสียงจากโทรศัพท์ผมบอกว่ามีสายซ้อนเข้ามา
ผมมองไปที่หน้าจอ มันขึ้นมา ?HOME? โธ่...แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย...กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
ผมนึกอยู่ในใจ...และผมก็ไม่รับสาย ผมยังคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป เพราะผมรู้สึกว่า...สิ่งที่แม่จะคุยกับผม ก็คงประโยคเดิม ๆ
และนั่น...ก็เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของผม หลังจากนั้นไม่นาน...ทางญาติของผม โทรมาแจ้งผมว่า...
เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน ต่อสู้กับโจร จึงถูกมันใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง
แม่ผมเสียชีวิต...เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ญาติของผมเล่าอีกว่า ตอนไปพบศพแม่ผมนั้น ในมือของแม่ กำโทรศัพท์ไว้แน่น
และเบอร์ที่โทรออกล่าสุดของแม่...ไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ หรือเรียกรถพยาบาล แต่...แม่เลือกที่จะโทรหาผม...
สิ่งสุดท้ายในชีวิต ที่แม่ผมเลือกที่จะทำก็คือ...แม่โทรศัพท์มาหาผม...เพื่อฟังเสียงของผม...
วินาทีนั้น น้ำตาผมไหลลงอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
วันนั้น...ผมเลือกจะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่...ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกของชีวิต
ผู้หญิงคนเดียวที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดใด ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่
ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดใด ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะโกรธ...เมื่อผมพูดตัดบทสนทนาให้สั้นที่สุด
คนเดียวในโลกที่โทรหาผมเพียงเพื่อ...แค่ได้ยินเสียงผม แค่ได้ฟังผมพูด...แม้จะเป็นประโยคเดิม เดิม
คน เดียวในโลก ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะมีโปรโมชั่นแพงแค่ไหน ก็ยังโทร และคนเดียวในโลก...ที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ในบางครั้งประโยคที่ว่า ไม่มีคำว่าสายหากเราคิดที่จะแก้ตัว มันก็ไม่เป็นความจริง เพราะปรากฏการณ์ในโลกเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม...หลังจากนั้น แฟนผม...ที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอ วันละหลาย ๆ ชั่วโมง...ก็ทิ้งผมไป
วันนี้ ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น หลาย ๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิใช่หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป เพราะตัวเราเท่านั้น
ที่เป็นผู้รับผลของกรรม ที่เราก่อขึ้นเอง เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป ทุกวันนี้...ผมนั่งมองโทรศัพท์...
เฝ้ารอ...รอที่จะตอบคำถามเดิม เดิม ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง แต่...ผู้หญิงคนนั้นไม่มีอีกแล้ว...แม้ผมจะพร่ำเรียกหาเธอสักปานไหน
ในเมื่อมีความรัก อันเต็มเปี่ยมมาจากครอบครัว แล้วทำไม...ทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวความรักจากใครอีก...
(เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงในจังหวัดหนึ่งของภาคเหนือ)
คัดมาจากหนังสือ "วัยรุ่นควรอ่าน ลูกเอ๋ย...นี่แหละกรรมติดจรวด"ขอขอบคุณ
http://board.palungjit.com/f8/ลูกเอ๋ย-กว่าเจ้าจะรู้-288435.html
