ไม่งั้นก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เด็กมีอาการก็ต้องเข้าฉุกเฉินซึ่ง
ไม่พบกับหมอเฉพาะทางอยู่ดี
พอดีตัั้งแต่เจอะเวปนี้ ต่ายก็ไปคุยกะแม่เรื่อยๆ เพราะช่วงที่ต่ายชัก ต่ายจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ
แม่บอกว่า มีครั้งนึก ชัก หนักมาก ส่ง รพ. ไม่เจอหมอที่รักษา ไปเจอหมอเวร
แม่บอกว่า ทะเลาะกันเลย เพราะคุยกันไม่รู้เรื่อง ตอบแบบ กวนๆ ตอบแบบคนไม่รู้เรื่องจริงๆ
(คือ เข้าใจความรู้สึกคนเป็นแม่ใช่ไหมคะ) เหมือนเพื่อนสมาชิกในนี้ละค่ะ
แม่บอกว่า จนพ่อ ต้องสะกิดแม่ เลย แต่แม่ก็ห่วงต่ายมาก เลย ไม่ admit เพราะอยู่ไป หมอก็ไม่รู้เรื่อง
ส่วนเรื่องดื้อยา
คำว่า ดื้อยานั้น หมายความว่า คนไข้ กินยา มาเกือบทุกตัว หรือทุกตัว หลายปีแล้ว ไม่มีอาการดีขึ้น หรือเปลี่ยนไปในทางบวกเลย
ไม่สรุปกันง่ายๆค่ะ หมอต้อง ขอประวัติตั้งแต่แรกว่า กินยามายังไง กินมาแค่ไหนเท่าไหร่ (ไม่งั้นต้องเริ่มมาเดากันใหม่) ประวัติการกระตุ้นชักมีมากน้อย หมอถึงสรุปว่า ดื้อยา
และหากผ่าตัดได้ ก็ควรผ่าตัด
หากผ่าไม่ได้ ก็ลองกินยากันใหม่ ปรับกันไปเรื่อยๆ
อย่างต่าย หมอบอกว่าดื้อยา เพราะ หากรักษาอย่างถูกต้อง ไม่กินยามานานขนาดนี้ ก็อาจจะไม่ดื้อยา
ลมชัก หากไม่รักษาให้หายแต่เนิ่นๆ หรือ อาการแย่ลงจากการจ่ายยา จะจัดเป็นคนไข้ดื้อยา
คุณแม่ ไม่ต้องกังวลค่ะ ต่ายกว่าจะคุมชักได้ ใช้เวลาประมาณกว่า 15 ปี ยังสู้ ยังทนมาตลอดเลย รวมถึงทุกวันนี้แล้ว ก็ ผ่านมา 20 กว่าปี
น้ำตา มีให้ไหลออกมาได้ทุกวัน
แม่ก็ร้องไห้ ต่ายก็ร้องอยากตายมาตลอด ทำไมเวลาชักบนถนน แล้วรถไม่ชนให้ตายไปซะ
ทุกวันนี้ ต่ายบอกได้เลยว่า คนสุขภาพดี บางคน ยังต้องอาย
ลมชัก สอนให้เรารู้จัก ขยัน อดทน ทนอด กระตือรือล้น ฯลฯ กว่าคนที่เขาปกติกัน
