อ่านแล้วรู้สึกดี มีกำลังใจมากค่ะ 
ตอนลูกเป็นโรคนี้ใหม่ๆ ไม่กล้าพาลูกไป meeting กะเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน ทั้งที่เมื่อก่อน ไปทุกครั้งมีรวมพล เพราะกลัวว่าลูกจะไปมีอาการต่อหน้าเพื่อนๆ สงสารลูกมาก แต่ตอนนี้คิดว่า เราเป็นพ่อแม่ ทำให้ดีที่สุด ได้ยินเสียงหัวเราะ รอยยิ้มของลูกแล้วสุขใจ แต่มันก็ยังมีภาพตอนลูกไม่สบายหนักๆเข้ามาให้ความคิดเสมอ ไม่รู้จะทำยังไงให้หายไปดีอ่ะค่ะ
พอดีได้รับ http://www.dhamma4u.com/index.php/component/content/article/31-2010-03-12-06-40-27/473--qq.html
นึกว่า เราน่าจะขอบคุณอะไรได้บ้าง จากโรคนี้
เมื่อก่อน แม่ ก็ไม่ให้ ต่ายไป meeting กับเพื่อน อายที่ลูกตัวเองเป็นลมชัก กลัวว่า จะมีอาการแล้วอันตราย แล้วก็ลาออกจาก ม.ปลาย ตอนยังไม่จบ ม.5
ต่ายต้องเก็บตัวอยู่ในห้อง 4*4 หลายปี ได้แต่ กินข้าวในบ้านตัวเอง กับ เข้าออก รพ.
ยอมรับว่า ตัวเอง "เหงา" คว้าง ไม่มีใคร สารพัดจะบรรยาย
แล้วก็ตัดสินใจเรียน ม.ราม เพราะ ไม่มีสังคม มากดดันเรา
ดื้อกับแม่ จะเรียน จะไปเอง (มีบ้างวัน ที่แทบจะคลาน ก็ให้แม่พอไปส่งถึงห้องสอบก็มี,เฝ้าหน้าห้องเรียนก็มี) เลือกเรียนต่อสัปดาห์ 2-3 วันไม่เกิน
สุดท้าย ก็จบได้ 4 ปี ก่อน คนบางคนที่สุขภาพแข็งแรงเสียอีก
ขอบอกคุณแม่ว่า อย่าอาย(แทนลูก) หรือ หากลูกอาย(เหมือนต่าย) ก็พยายามอธิบายเขา
อย่าให้สังคมเป็นตัวกำหนดและกดดันเราสักวัน แม่ อาจจะ ได้ เห็นลูกตัวเอง ในสิ่ง ที่ ไม่ได้คาดหวังมาก่อน